De prijs voor een vertaling wordt meestal berekend op basis van het aantal woorden. Maar tel je dan het aantal woorden in de brontekst of doeltekst? Regelmatig verschijnt hier een vraag over, dus vandaag schijn ik hier mijn licht even over.
Talen verschillen
De kwestie die hier aan de basis is, is dat talen grote verschillen kunnen tonen op het vlak van woordenaantal. Er bestaan heel beknopte talen, zoals Koreaans en Vietnamees, of juist heel lange talen, zoals Frans. Bovendien lijkt het een ongeschreven regel dat vertalingen altijd langer zijn, omdat de vertaler zeker dezelfde boodschap wil overbrengen.
Een tarief formuleren op basis van doeltekst lijkt bijgevolg ideaal, om er zeker van te zijn dat je wordt betaald voor ál jouw werk. Het enige probleem is dat je niet op voorhand weet hoeveel woorden je zult leveren. Doe daar een cijferbewuste klant bij die graag op voorhand wil weten hoeveel hij zal moeten betalen en het wordt al helemaal moeilijk.
Als je een offerte opstelt op basis van het aantal woorden in de doeltekst, moet je altijd een schatting maken. Die schatting kan voordelig uitvallen voor de klant, maar ook nadelig en dat kan dan weer een impact hebben op jouw reputatie bij die klant.
Aantal woorden in de doeltekst
Net daarom stellen de meeste vertalers een tarief op basis van het woordenaantal in de brontekst voor. Het is namelijk de makkelijkste manier: de klant stuurt je een tekst en jij kunt al meteen het exacte bedrag aangeven dat op de factuur zal verschijnen.
De klant weet waar hij zich aan moet verwachten en ook jij weet waar je voor werkt. Er komen later geen verwachtingen uit de bus. Ook je onderhandelpositie versterkt, want je praat niet langer in hypotheses maar in feiten.
En wat met talen die heel beknopt zijn?
Ik heb het geluk vanuit het Engels en Frans naar het Nederlands te vertalen. Ik kan er dus steeds van uitgaan dat het woordenaantal min of meer gelijk loopt. Ik leer echter ook Koreaans, Japans en Vietnamees en weet dus heel goed dat ik hier zwaar verlies zou lijden als ik op dezelfde manier zou redeneren als bij Frans en Engels.
Niet alleen hebben Koreaans en Japans (en zoveel andere talen) een ander alfabet, maar zijn ze ook nog eens heel beknopt. Vaak krijg je op één regel geschreven waar je in het Nederlands twee tot drie regels voor nodig hebt.
Als je met zo’n taal wordt geconfronteerd, is het dus heel belangrijk dat je je bewust bent van het verschil in woordenaantal tussen de brontaal en de doeltaal. Hou hier zeker rekening mee wanneer je een woordtarief kiest.
Sowieso kun je met exotische talen al een hoger tarief vragen. Het aanbod ligt namelijk laag en de vraag is in sommige gevallen vrij hoog. Maar dat tarief kan nog hoger als je ook rekening houdt met het verschil in tekstlengte.
Voor talen als het Chinees, Koreaans en Japans hanteert men trouwens geen woordtarief, maar een tarief per teken. Ik dit hou je het beste in je achterhoofd.